به باور من آدمی خود را فقط در آیینه‌ی دیگران و وقایع می‌شناسد. هر اعوجاج و انحنایی نو در این تصویر ارمغانش چیزی جز اضطراب و تشویش نیست.
اضطراب از ناشناخته بودن نزدیک‌ترین به آدمی که همان خود باشد. اضطرابی که جز فراموشی از آن گریزی نیست و انسانی‌ترین راه فراموشی، پناه بردن به خود در گذشته و آینده است.
به این میگن یک متن پیچ پیچ کننده 
پس از خواندن این متن مخاطب در فکری عمیق فرورفته و می گوید واقعا... واقعا... در حالیکه هیجی نفهمیده است 
نظر خود را اضافه کنید.
ارسال نظر به عنوان مهمان