آرايش کردن از زمان هاي بسيار قديم مخصوصا زماني که مردم با دارو آشنا شدند، بين خانمها و آقايان متداول بوده و آنها با علاقه فراواني براي زيباتر نشان دادن صورتشان مي کوشيدند.
مطالعه تاريخ باستان به ما ثابت مي کند که در دوران ماقبل تاريخ نيز مردان و زنان به بهتر نشان دادن ظاهر خود، علاقه مند بودند. نوع آرايش و وسايل آرايشي که در يک فرهنگ و مليت براي زيباتر و جذابتر نشان دادن به کار ميرود ممکن است در فرهنگ ديگری کاملا مردود باشد، اما اکثر مردم از تغيير در مد لباس، مو و آرايش صورت لذت مي برند.
تاريخ شروع آرايش کلا به مصريان قديم ميرسد. آنها برای مراسم مذهبي از عطريات و مواد آرايشي استفاده ميکردند و حمامهاي مخصوص براي خوشبو کردن پوست بدن مي گرفتند، به نظافت و پاکيزگي اهميت مي دادند و بعد از حمام از مواد خوشبو کننده و روغني براي نرم نگه داشتن پوستشان استفاده مي کردند. شانه و آيينه به عنوان اولين لوازم آرايشي مورد علاقه همه خانمها و آقايان بود. کلئوپاترا، ملکه مصر، مواد آرايش و عطر را عاشقانه براي پوست و مو و بدن خود استفاده مي کرده است.
اگر ما پيشرفت و تغييرات در مد و زيبايي را از زمان اجدادمان تا حالا دنبال کنيم، شايد به تمام آن تغييرات پي ببريم.
آثار به جا مانده از اجداد به ما نشان مي دهد که مواد رنگي براي رنگ کردن مو، ناخن و پوست به گار مي رفته و خالکوبي نيز در آن زمان وجود داشته و مرسوم بوده است. مواد رنگي و آرايش از ريشه درختان، برگ و کلا مواد گياهي و معدني تهيه مي گرديد. مثلاً پودری به نام کوهل شبيه سرمه در زمان مصريان قديم براي شفافتر و بزرگتر نشان دادن چشمها مصرف مي شد. دوده چراغ را به ابرو ميزدند و از اکسيد آهن براي تهيه سرخاب جهت آرايش صورت استفاده مي کردند.
يونانيها از سال 460 ميلادي با علاقه فراوان عطريات و مواد آرايشي مي ساختند و براي مراسم مذهبي و استفاده شخصي و حتي گاهي به عنوان دارو استفاده مي کردند.خانمهاي يوناني از موادي به نام ورميليون براي آرايش صورت استفاده ميکردند که به رنگ فرمز روشن بود و از ترکيب نمکهاي جيوه در ساخت آن استفاده مي شد.
خانمهاي رومي مخلوطي از گچ و سرب را به صورت مي زدند تا آن را سفيدتر کنند، همچنين با رنگهاي گياهي گونه ها و لبهايشان را سرخ مي کردند و از مخلوط ذرت، شير و آرد ماسکهايي براي صورت تهيه مي کردند که آن را با کره نيز مخلوط مي نمودند. روميها هم مانند يونانيها و مصريها حمام و نظافت را باور داشتند و خانمها در موقع حمام از شير و شراب استفاده مي نمودند. حمامهاي رومي معمولا عمومي بود با قسمتهاي جداگانه براي خانمها و آقايان. مردان رومي نيز از عطريات و روغن براي خوشبو کردن پوست و نرم نگه داشتن آن بعد از حمام استفاده مي کردند. شعرهاي يوناني زيادي درباره نظافت، زيبايي مو و پوست و ناخن سروده شده است و نقاشيهاي بسياري بيانگر اهميت آن است.
آسياييها، به خصوص چينيها، تاريخچه بسيار دوري در مورد سلامتي دارند و آراستگي را يک هنر به حساب مي آورند، مخصوصا بين افرادي که امکان استفاده از لوازم آرايش مختلف و لباسهاي متنوع را داشتند. در ژاپن آرايش گيسوها خيره کننده بود و هنوز هم يک هنر با ارزش به شمار مي آيد.
ايرانيان نيز همانگونه که تاريخ و شواهد نشان ميدهد، پيرو مد و آراستگي مو و صورت و لباس بودند.
افريقايي ها تحول بزرگي در آرايش مو و طراحي لباسهاي مخصوص به وجود آوردند. آنها داروهاي بسياري از گياهان و مواد اوليه که در اطراف خود داشتند تهيه مي کردند. همچنين از رنگهاي زيادي براي آرايش صورت خود استفاده مي کردند که بعضي از انواع مدل مو و لباس آنها هنوز هم رايج است.
در قرون وسطي بيشتر مواد رنگي روي گونه ها و لبها زده مي شد. چشمها فقط با سرمه آرايش مي شدند. مواد آرايشي و داروها از هم جدا نبودند ولي در اواخر قرن شانزدهم تقريبا از هم تفکيک شدند. اين دوره بين کلاسيک و رنسانس بود، زماني که مذهب نقش مهمي در زندگي و عقايد و رفتار اجتماعي مردم داشت. حمام روزانه متداول نبود ولي عطر و مواد خوشبو کننده زيادي مصرف مي شد.
در عصر رنسانس نقاشيهاي کلاسيک و نوشته ها نشان مي دهند که چقدر آراستگي ظاهر بين مردم متداول بوده است. يکي از غير عادي ترين مدها تراشيدن ابروها و خط مو در پيشاني بود و معتقد بودند که ابروي تراشيده چهره بسيار باهوش و متفکري به زن ميدهد.
در زمان اليزابت اول (1558 تا 1603 ميلادي) ماسکهاي صورت متداول شدند. در اين دوره ماسکهايي از ترکيب پودر پوست تخم مرغ، زاج سفيد، بوراکس، بادام، تخم خشخاش، شير، شراب، کره، ميوه و سبزيحات ساخته مي شد. گونه و لبها آرايش مي شدند ولي آرايش چشمها بسيار کم رنگ بود.
ماري آنتوانت (1755 تا 1793 ميلادي) ملکه فرانسه و اکثر خانمهاي مرفه فرانسوي حمام توت فرنگي و شير مي گرفتند. لبها و گونه ها شديدا با رنگهاي سورتي و نارنجي آرايش مي شدند. به ابروها فرم داده می شد ولي از سايه چشم زياد استفاده نمي شد و پودرهاي خوشبو براي صورت استفاده مي کردند. اين دوره به دوره افراط و زياده روي در آرايش معروف است.
در زمان ويکتوريا، ملکه انگليس، آرايش صورت جذابيت خود را از دست داد. خانمها بسيار ساده و بدون رنگ بودند و معروف است که زنان گونهاي خود را نيشگون گرفتن و لباهايشان را با گاز گرفتن سرخ مي کردند. ماسکهايي از ترکيب عسل، تخم مرغ، شير، ميوه و سبزيجات و روغن هاي مختلف ساخته مي شد. اين دوره يکي از سخت ترين و محدود کننده ترين دوران تاريخ آرايش به حساب مي آيد.
در سالهاي 1920 انقلابي در کارخانه هاي لوازم آرايش به وجود آمد و سايه هاي رنگارنگ براي چشم ها، رژ گونه و رژ لبهاي متنوعي ساخته شد. کرمها و لوسيونهاي گوناگون براي پوست و شامپو هاي نرم کننده و تقويتي مو به بازار آمد. در سالهاي 1950 و 1960 مدهاي اروپايي بيشتر کشورها را تحت الشعاع قرار دادند، مواد پاک کننده پوست، کرمها لوسيون ها و نرم کننده هاو لوازم آرايش متنوعي وارد بازار شدند. ابروهاي پهن مد شد، خط چشم نيز پهن مشخص بود، گونه ها و لبها رنگ ملايم داشتند. در اواخر 1960، آرايش ترميمي و تکميلي متداول شد و باز هم ابروها باريک شدند.
از سالهاي 1970 به بعد کارخانه ها رنگهاي متفاوتي براي آرايش روز و شب & مواد و لوازم آرايش براي زيبايي، سلامتي و پاکيزگي پوست و مو ارائه کردند و خانمها بيشتر و بيشتر جذب اين مواد شدند.
منبع: کتاب آرايش، راز زيبايي و جواني
www.MamiSite.com
نظر خود را اضافه کنید.
ارسال نظر به عنوان مهمان