زبان رفتار را تقویت کنیم

براي اين که #صحبت هايمان هر چه بهتر و بيشتر در ديگران #نفوذ کند، بايد بکوشيم مطالب را با کيفيت صدا، وضع چهره، حرکات دست و بدنمان هماهنگ و منطبق کنيم. مهارت در ارتباط رفتاري همانند ارتباط کلامي مهم است. بنابر اين، هر چه حالت ها و حرکات خود را تحت کنترل در آوريم، بر تاثير کلا م خود خواهيم افزود.

براي اين کار مي بايست نکات زير را رعايت کنيم:

1- تنظيم وضعيت نشستن و ايستادن: اگر دقيقا در کنار يا مقابل کسي بنشيند يا بايستد، ذهن وي اين حالت را يک مقابله تلقي مي کند. بنابراين به فرايند ارتباط بين شما و او رنگ و بوي سلطه جويي مي دهد. براي اين که ناچار نشويد در طول فرايند ارتباط به چشمان يکديگر خيره شويد، بهتر است در کنار هم و با زوايه 90 درجه بنشيند يا بايستيد.
بلندي يا کوتاهي قد در هنگام برقراري ارتباط مشکلاتي ايجاد مي کند. اگر قد شما از حد معمول بلندتر است، آن قدر از طرف مقابل فاصله بگيريد تا مجبور نشود براي نگاه کردن به شما، سر و گردنش  را کاملا  بالا  بياورد. اين کار او را آزار خواهد داد. همچنين، شما هم براي نگاه کردن به او بايد خم شويد که اين امر موجب درد گرفتن ماهيچه هاي گردن و کمر مي شود.

2- تعيين حريم ارتباطي: هر کدام از ما يک حريم نامرئي ارتباطي در اطراف خود داريم که فاصله ديگران را به هنگام تماس با ما تعيين مي کند. بنابراين، بايد مراقب ورود افراد به حريم ارتباطي شخصي خود باشيم. حريم ارتباطي در شرايط مختلف ارتباطي متفاوت است. اين حريم معمولا  به شرح زير مشخص شده است:
- خانواده و فاميل نزديک تا 45 سانتي متر
- دوستان و همکاران نزديک 45 تا 80 سانتي متر
- آشنايان و همکاران 60 تا 120 سانتي متر
-بيگانه ها حدود 150 سانتي متر

3- گشاده رويي: افرادي که در فرايند ارتباط، ترش رو هستند، با زبان رفتار اين پيام را ارسال مي کنند که مايل به گفت و گو با طرف مقابل نيستند. افراد ترش رو براي محافظت از خود، ديواري نامرئي به دور خويش کشيده اند و ذهنشان را به روي اطلاعات و ايده هاي جديد بسته اند.
برعکس، افراد خوش رو با زبان رفتار نشان مي دهند که از آمادگي فکري و ذهني براي برقراري ارتباط برخوردارند. افراد مزبور با همه ارتباط  برقرار مي کنند و پيوسته رشد و ترقي در انتظارشان است.

4- متمرکز شدن بر پيام و پيام دهنده: تمرکز فکر بر روي پيام دهنده، ارتباط با وي را توسعه مي بخشد و او را ياري مي کند تا اطلا عات بهتر و بيشتري در اختيار ما بگذارد. تمرکز باعث تقويت مهارت هاي شنيداري و دقيق گوش کردن در ما نيز مي شود. در فرايند ارتباط بايد افکار زائد را از ذهن دور کنيد و کاملا  به سخنان طرف مقابل گوش دهيد.
بهتر است روبه روي فرد مقابل بنشينيد. اين کار، گوينده را تشويق مي کند تا به صحبت کردن ادامه دهد. ممکن است افکار و تمرکز شما به دليل زير سر و صدا و رفت و آمدهاي پي در پي ميسر نشود، پس بايد اين موانع برقراري ارتباط را از محيط خود حذف کنيد.

5- نشان دادن علا قه به گفت وگو: هنگامي که به سخنان فرد مقابل گوش مي دهيد، مي توانيد با کمي خم شدن به طرف او نشان دهيد که علاقمند هستيد سخنان وي را بشنويد و گفت وگو ادامه يابد. توجه داشته باشيد که اگر در خم شدن افراط کنيد، نه تنها رفتارتان نشان دهنده تمايل به ادامه گفت وگو نيست، بلکه فشاري را هم بر فرد مقابل وارد کرده ايد يعني زيرکانه به او مي گوييد «من حرفهايت را باور ندارم يا...»
خم شدن بيش از حد بدن به طرف فرد، تخطي به حريم ارتباطي او نيز به حساب ميآيد. هنگامي که بيشتر به طرف خم شويد، در واقع او را در تنگنا قرار داده ايد. اگر استفاده از اين فن، دقت عمل نداشته باشيد، ممکن است به نوعي قلدري کردن تلقي شود و نتيجه عکس به بار آورد.
گاهي عکس موارد گفته شده صادق است. اگر فردي درباره معضلا ت شخصي خود سخن مي گويد و در حالت بحراني است، با تکيه دادن به عقب و راحت نشستن مي توان از فشار عصبي وي کاست.

6- توجه به نقش چشم: هنگامي که به سخنان کسي گوش مي دهيد، بايد ارتباط چشمي را به اندازه کافي با او حفظ کنيد.
در غير اين صورت تصور مي کند علا قه اي به شنيدن صحبت هاي او نداريد. از سوي ديگر، اگر بيش از اندازه به طرف مقابل نگاه کنيد، برخوردي آمرانه را اختيار کرده ايد.
تماس چشمي مناسب به شنونده کمک مي کند تا توجه خود را حفظ کند. تماس چشمي مناسب با شنونده حامل اين پيام است که «من به شما و حرفهايتان توجه دارم».

7- نشان دادن واکنش مناسب: براي ايجاد ارتباط دقيق و نيز جمع آوري اطلاعات بيشتر، بهترين شيوه آن است که برداشت خود را از آن چه که شنيده ايد، به طور خلاصه به گوينده منعکس کنيد. هنگامي که يک سلسله سوالات را يکي پس از ديگري مطرح مي کند براي اين که طرح سوالات شما شکل بازجويي به خود نگيرد، بهتر است پس از شنيدن هر پاسخ خلاصه اي از آن را به گوينده منتقل کنيد. رعايت اين نکته نشان دادن واکنش مناسب به گوينده يا پيام دهنده است.

8- حفظ آرامش در جريان ارتباط: بعضي ها در هنگام گفت و گو عادت دارند، پاي خود را تکان دهند، با انگشتان يا مدادي بر روي ميز بکوبند و ... اين حرکات نشان از يک نا آرامي و آشفتگي روحي دارد. بعضي ديگر، دورترين زاويه يا افق را مي نگرد و تنها سرشان به طرف فرد مقابل است. چنين عاداتي موجب حواس پرتي و به هم خوردن تمرکز گوينده مي شود. در نتيجه يک مانع بزرگ عدم برقراري ارتباط به حساب ميآيد.
فردي که بر اعصاب خود کاملا  تسلط دارد، طبعاً با فردي که مدام تکان مي خورد يا پا به زمين مي کوبد و ... رفتاري متفاوت دارد و بر ارتباط تاثيري متفاوت مي گذارد. بهتر است بر عادات ناپسند خود چيره شويد. اين کار نياز به تلا ش فراوان و مستمر دارد.